“Η τρέχουσα υγειονομική κρίση που δημιούργησε η πανδημία του COVID-19 δοκιμάζει, μεταξύ όλων των άλλων, και την ανθεκτικότητα και πληρότητα του δικαίου ή απλά την ετοιμότητά του να αντιμετωπίζει τέτοιου είδους κρίσεις, εάν διατίθενται μηχανισμοί και εργαλεία. Από τη μια, είναι το σύστημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ένα σύστημα που προωθεί τις ιδέες και τα ιδανικά μιας δημοκρατικής κοινωνίας [1]), που εάν λειτουργεί τέλεια σε περιόδους ειρήνης, το βλέπουμε να προσπαθεί να μετρήσει τις υποχωρήσεις του και να αποτελέσει μοχλό εκλογίκευσης των διαφόρων υγειονομικών μέτρων και διατήρησης αυτής της δημοκρατικής κοινωνίας. Από την άλλη, είναι η εκτελεστική εξουσία που σε τέτοιες περιόδους φαίνεται να υφαρπάζει το έργο της νομοθετικής εξουσίας και να παράγει ασταμάτητα έργο νομοθετικής φύσης, που παρεμβαίνει σε ή και περιστέλλει με τη μία πολλαπλά ατομικά δικαιώματα, κλυδωνίζοντας, ως ένα βαθμό, την ίδια τη δημοκρατία και την έννοια της φιλελεύθερης δημοκρατικής κοινωνίας”, αναφέρει στην εισαγωγή του νέου της άρθρου, η δικηγόρος Χρίστια Μίτλεττον.
Διαβάστε το άρθρο στο Justice-Innovations
[1] Soering v. the United Kingdom, ημερ. 07.07.1989, § 87, Series A αρ. 161, Svinarekno and Slyadnev v. Russia, αρ. 32541/08 και 43441/08, ημερ. 17.04.2014, Reports of Judgments and Decisions 2014 (extracts).
